Садулла шифтга термулганча бугунги кунини тахлил қилиб ётар эди. Шом пайти бўлишига бироз қолганди. Хамшира Садуллага дориларини ичиш вақти бўлганини айткани кирди. Хамшира киргунига қадар Садулла дориларини алла қачон тайрлаб, тартиби билан териб олган эди. Хамшира дориларни терилиб туришини кўрдида орасидан бир таблеткани кўрсатдида:

Uyda xatni ochib o'qishga kirishdim:
"Ushbu gaplarni baribir o'zingizga ayta olmasdim. Shuning uchun xatda yoza qoldim. Men sizni sevib qoldim. Aslida sizni avvaldan kuzatib yurardim. Kechagi voqeadan keyin sizga bo'lgan xislarim oshib ketdi. Iltimos qilaman meni sevgimga javob bering. Ertaga javobingizni kutaman!"

Har doimgidek kollejdagi soxta do'stlarning hol ahvol so'rashi, soxta kulgular, piching gaplar o'zgarmagan o'sha-o'sha. Yo'lakda fizika fani o'qituvchisining "olgan embingni qachon topshirmoqchisan" degan gapidan so'ng, hayolimga birdan kutubxona keldi...

Shu oddiy soz zamirida qanchalar qaygu zohirligini sogingan inson biladi...
Esimda birinchi suhbat...
U bilan telda tanishganmiz..
 

Қишлоғимизда бир дарё бор. Унинг зилол суви шиддат билан оқади. Ҳар тонг дарёга, ястаниб ётган адирга, паст тепаликларга суқланиб боқаман. Кенг қишлоғимнинг ҳуснидан асло тўймайман. Баланд тоғлар томонга термилганимда дарё ёнидаги тик қояга кўзим тушиши ҳамон негадир кўнглим ғалати бўлади. Баъзан сирли куч мени ўша томонга тортаётгандай туйилади. Бир куни унинг ёнида ўтаётиб, аёл кишининг овозини эшитдим. У “Хиёнаткор” дегандай бўлди. Бувамга бу ҳақда айтгандим, у сирли қоя ва мен эшитган ўша сирли товуш ҳақда сўзлаб берди:

O`ziga to`q oilaning yolg`iz qiz farzandi edim. Dadamning tijorat ishlari yaxshi, shu sababli onamning ishlashiga hojat yo`q edi (dadam shunday hisoblardilar). Hech kimdan kam qilmay o`stirdilar, tarbiya berdilar. Sportga ham qatnashtirib, sog`lom ulg`aytirdilar. O`rta ta`lim muassasasini tamomlab, nufuzli universitetlarning biriga, hujjat topshirib, imtihondan o`tdim. Shartnoma asosida o`qishga qabul qilindim. A`lo baholarga o`qib ta`lim ola boshladim...

«Ehtiyot bo`ling, eshiklar yopiladi, keyingi bekat Pushkin!»

Poezd qo`zg`agan onda Baxtiyor bir qalqib tushdi. Boshi vagon ichidagi tutqichga urildi. Peshonasini ushlab yon-veriga alangladi. «Hech kim ko`rmadimikin».

Tanamni muzdek sovuqlik qopladi. Turgan joyimda qotib qildim nima deyishgaxam tilim aylanmay qoldi. Göshakni qöydim
Közimdan oqayotgan yoshlarni sira tutib tura olmadim. Göyoki yuragim chokidan uzilganday yurak urishinixam sezmay qoldim. Bevafo bölsaxam yorug' dunyoda yashab yursa bölardiku deya kôz yosh tökdim...

Erta tong xar doimgidek telfonimga xabar keldi va xar doimgidek u Gulimdan edi...

Bir zamonda ko'zlari ojiz qiz bor ekan. U juda go`zal chiroyli ekan. Uni bir yigit yoqtirb qolibdi. Qizga seviwini aytib undan turmushga chiqishini so`rabdi....