Qadim zamonda barcha moddiy imkoniyatlarga ega bo‘lishiga qaramay, doim hayotdan nolib yuradigan, tajang shahzoda bor edi. Og‘a-inilari, o‘rtoqlari darslarga qatnar, ovga borishar, uni ham yonlariga chaqirishsa, rad qilardi. Xonasiga qamalib olib, o‘yga botib o‘tirardi. O’g‘lining ahvolidan xavotirga tushgan podshoh yurtining eng donishmand kishisini huzuriga chaqirdi. Shahzodaning holatini tushuntirib, bunga yechim topishini buyurdi. Bir haftada chora topmasa, hayoti bilan javob berishini alohida ta’kidladi. Keksa donishmand ikki kun o‘yladi, ammo aqliga jo‘yali hech nima kelmadi. Shundan keyin jonini qutqarish payida yurtini tark etishga qaror qildi. Mahzun, qayg‘uli holda yo‘lda borarkan, bir qishloq yaqinida, tog‘ etagida qo‘y, echkilarni boqib yurgan cho‘ponni uchratdi. Gaplari qovushib, cho‘pon yigit bilan ancha suhbatlashib o‘tirishdi. Bu yaqinlik sabab, yigit donishmanddan iltimos qilishga botindi: "Otaxon, bir pas podaga ko‘z-quloq bo‘lib tursangiz, men qishloqqa borib, yegulik olib kelaman. Birgalikda ovqatlanamiz". Malollanmay rozi bo‘lgan donishmand, podani aylanib yurarkan, bir uloqcha chuqurlikka tushib ketdi. Olib chiqilmasa, mittivoy o‘zi u yerdan chiqolmasdi. Donishmand omonatga rioyasizlik bo‘lmasin deya, pastga tushdi. Keyin uloqchani orqasiga bog‘lab, tirmasha-tirmasha tepaga ko‘tarila boshladi. Ammo harakatlari zoe ketdi, oyog‘i sirpanib pastga tushib ketaverdi. Donishmand umidsizlikka tushmay, intilaverdi. Nihoyat niyatiga yetdi. Cho‘pon yigitga bergan so‘ziga rioya qilish, buning uchun uloqchani chuqurdan olib chiqishi kerakligi haqidagi o‘y aqlini shunday band qildiki, boshqa hamma narsani unutib yubordi. Faqat tepaga chiqqach, boshiga ne savdolar kelgani, yurtidan ketayotgani yodiga tushdi. Shu asnoda fikrlay boshladi: "Odam bir ishga jiddiyat bilan kirishsa va niyatiga yetish, muvaffaqiyatga erishish orzusi butun borlig‘ini egallasa, boshqa qayg‘u-tashvish, ayniqsa, o‘rinsiz g‘amlar chekishga vaqti qolmaydi. Bu haqiqat hamma uchun tegishli, jumladan, podshohning o‘g‘liga ham". Donishmand cho‘pon yigitga qo‘y-echkilarini salomat topshirgach, ortiga qaytdi, podshohning huzuriga bordi va fikrini aytdi: – Hukmdorim, agar o‘g‘lingizni behuda g‘am chekishdan qutulib, hayotga qaytishini istasangiz, unga bir mas’uliyatli vazifa topshiring. Doimiy tushkunlik, hayotdan davomli shikoyat qilishning asosiy sababi bekorchilikdir. O’g‘lingizga topshiradigan vazifangiz jiddiy bo‘lsin, natijaga osongina erishmasin. Shundagina bekorchi xayollardan qutuladi, yashash zavqini anglaydi.
SHERLAR.NET
