Arti ketayotganda Ansh Yashni ko'rib qoladi. 
- Oyi, qarang! Dadam bizni ko'rib qolmasidan berkinaylik - deydi. 
Arti: - Men u bizni ko'rib qolib, uyga olib ketishini istardim. - deydi. 
Keyin: - Arti o'zingga kel. Sen ketishing kerak. - deb, Anshga: - Ansh tezroq berkinaylik! - deydi. 
Bir kishidan avtobus qayerda turganini so'raydi. O'sha odam Artini kartmonini o'g'irlab qochadi. 
Ketayotib Yashga urilib ketib, qo'lidagi kartmon tushib ketadi. Yash Artini rasmini ko'rib qoladi. O'g'rini yoqasidan ushlab, hamyonni qayerdan olganini so'raydi. 
O'g'ri: - Anavi ayoldan. - deydi. 
Lekin Arti ketib qolgan bo'ladi. Pari o'tgan gaplarni oyisiga aytadi. Oyisi bu gaplarni eshitib, unga shapaloq tushiradi. 
- Qanday hadding sig'di bunga. Pratikga hiyonat qildingmi? - deydi. 
Pari bor gapni Pratikka aytaman deb ketyotganda oyisi uni to'xtatadi. 
- O'zi 5 kunlik syomkang bor. Keyin prodyuserni sen bilan ishi ham bo'lmaydi. Men syomkalaringga birga boraman. Pratikka aytsang, u seni kechirmaydi. - deydi. 
Arti avtobusga chiqib oladi. Yash ham uni qidirib avtobusga chiqadi. Arti esa o'ranib oladi. Yash uni ko'rmaydi. Avtobus yurib ketadi. Suraj Dubey va Shobxadan Yashni nomidan uzr so'raydi. 
Pankaj kelib: - Yash Artini avtostansiyada bo'lganini bilibdi. Lekin topolmapti. Arti avliyoni qabriga boraman degan ekan. Yash o'sha yerga ketibdi - deydi. 
Dubey: - Ha. Arti siqilgan payti o'sha yerga borardi. - deydi. 
Shobha: - Ko'nglim sezayapti. Ular o'sha yerda uchrashadilar. - deydi. 
Pari kelib Surajga "ovqat yeng" deb g'amxo'rlik qiladi. 
Pratik: - Artiga o'xshashingni hohlardim. Bugun Artiday oilamizga g'amxo'rlik qilding. Sendan shubxa qilganim uchun uzur. - deydi. 
Pari: - Yo'q! shubxalanib to'g'ri qilgansiz. Men xato qildim. - deydi. 
Avtobus yo'lda to'xtaydi. Ansh hojatga boraman deydi. Arti uni o'rmonga olib tushadi. O'sha yerda Arti xushidan ketadi. Avtobus ham ketib qoladi. Ansh qo'rqib, Artini uyg'otishga urunadi. Unga suv olib kelmoqchi bo'ladi, lekin qo'lida suv tugab qolaveradi. Oxiri og'zida suvni olib kelib, Artini yuziga sepadi. Arti shunda ham o'ziga kelmaydi. Ansh yordamga chaqiraman deb yo'lga chiqquncha Yashni mashinasi o'tib ketadi. Ansh mashina ortidan "dada" deb baqiradi. Orqadan yana bir mashina keladi. Ansh uni to'xtatib: 
- Iltimos! Oyimga yordam bering. Dadam yonimizda emas, unga yordam bersangiz siz bilan do'st bo'laman. - deydi. 
Prashant ho'p deb, mashinadan tushadi. Artini ko'rib, shokka tushadi. Uni tashab ketganini eslaydi. Artini kasalxonaga olib boradi. Arti Yash deb, Prashantni qo'lini tutadi. 
Ular tezda shifoxonaga borishadi. Doktor uni chaqiradi. Prashant Anshga qarab, u meni bolammas deganini eslaydi. Yash Artini qidiradi. Prashant Artini so'rovnomasini to'ldiradi. 
Doktor: - Siz bemorni erimisiz? - deydi. 
Prashant ikkinchi xotini tashab ketganini eslaydi. 
Ansh: - Endi siz bilan do'stmiz - deydi. 
Prashant qanday qilib Artini eriga xabar bersam ekan deb o'ylaydi. 
Doktor Prashantni chaqirib: - Tabriklayman! Xotiningiz xomilador ekan. - deydi. 
Prashant shokda. Doktor dori-darmon yozib beradi. Prashant Dubeyga qo'ng'iroq qiladi. Dubey Shobhani oldida gaplasha olmaydi. Shobha Dubeyni qo'lidagi Prashantni hujjatlarini ko'rib qoladi. 
Dubey: - Prashant og'ir ahvolda unga yordamimiz kerak deydi. 
Shobha: - Bizni Prashant degan o'g'limiz yo'q tushundingizmi? - deydi. Yash Shobhaga qo'ng'iroq qilib: 
- Artini topa olmadim. Lulipurda qarindoshlaringiz yo'qmi? Hozir o'sha yerdaman - deydi. 
Shobha esa yo'qligini aytadi. Prashant qo'ng'iroq qiladi. Arti haqida aytmoqchi bo'lganda, Shobha uni eshitmay, telefonni qo'yib qo'yadi. 
Prashant: - Endi Artini erini qayerdan topaman!? - deb turganda, Yash hamyonidagi Artini sur'atiga qarab kelyotgan bo'ladi. Ikkalasi to'qnashib ketadi. Prashantni qo'lidagi dorilar Yashni esa qo'lidagi hamyoni tushib ketadi... 
DAVOMI BOR...